بررسی تأثیر فاکتور رشد اپیدرمال موضعی در تسریع بهبود زخم پای دیابتی

مقدمه: مشکلات پا یکی از شایعترین و جدی ترین عوارض دیابت است. نوروپاتی محیطی، درگیری عروق و اختلالات ایمنی در ایجاد این عارضه دخیل هستند. تلاش های فراوانی برای پیشگیری و درمان زخم پای دیابتی صورت گرفته است و هدف این مطالعه نیز بررسی تأثیر فاکتور رشد اپیدرمال در تسریع بهبود زخم پای دیابتی بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه که به صورت کارازمایی کنترل شده یک سوکور انجام گرفت، 30 بیمار دیابتی دچار زخم پا (14 زن و 16 مرد با گستره سنی 27 تا 77 سال) فاکتور رشد اپیدرمال (egf) و 10 بیمار با شرایط مشابه (3 زن و 7 مرد با گستره سنی 32 تا 75 سال) دارونما دریافت کردند. در هر دو گروه، دبریدمان، شستشو با نرمال سالین، درمان سیستمیک آنتی بیوتیکی و بانداژ روزانه انجام گرفت. مدت درمان و پیگیری 4 هفته بود. میزان بسته شدن زخم بر اساس فرمول: ]100 × اندازه اولیه / (اندازه اولیه ـ اندازه پس از 4 هفته)[ محاسبه گردید. یافته ها: پس از 4 هفته، میانگین میزان بسته شدن زخم در گروه egf به میزان معنی داری بیشتر از گروه دارونما بود (2/71% در مقابل 9/48%؛ 03/0=p). بسته شدن کامل زخم در 7 نفر از بیماران گروه egf و یک نفر از گروه دارونما دیده شد. استفاده از egf به میزان معنی داری مؤثرتر از دارونما در بهبود زخم پای دیابتی بود (4/3 = rr با حدود اطمینان 95% 84/1 تا 61/13). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که egf به میزان معنی داری سبب تسریع در بهبود زخم پای دیابتی می شود.